Leuven – Een kleine vrouw doet open. Zelfs mevrouw Villager, toch ook niet de langste, moet zich bukken. “U bent aan het juiste adres”, zegt ze vriendelijk met een Vlaamse tongval waar restjes Spaans aan kleven. In vroeger dagen overnachtten hier de mannen die aan de overkant van de straat de dienst uitmaakten, lazen we op de site.
Mannen die bij de begijntjes de dienst uitmaken? Onze gastvrouw legt uit dat vroeger na zeven uur de poort toeging voor het manvolk. De pastoor diende dan buiten het Begijnhof te verblijven in een woning zoals dit. Het valt zelfs nog in de oude statuten te lezen: “Ende naer het sluijten der poorten vanden hooven en sullen sij zonder nootsaecke op het hoof niet gaen noch blijven.”
Achter de witte voordeur gaat een marmeren gang schuil waaraan een studeerkamer, een ontbijtkamer en een steile houten trap naar de verdiepingen liggen. We klimmen achter de vrouw omhoog. De treden zijn uitgesleten door de talrijke mannenvoeten die er in de loop der eeuwen over heen zijn geklost.
Leuvens begijnhof
“Zo zie”, zegt de vriendelijke mevrouw. “En hier is uw kamer.” We betreden een ruime zolderetage. Door de ramen zien we de daken van Het Leuvens Begijnhof. De toren van de Sint Jan-de-Doper-kerk, waarvan de stijl oneerbieding boerengotiekstijl wordt genoemd, staat voor onze neus.
De etage is groot, we zouden er een bal aan kunnen richten als we wilden. Aan één kant van de kamer, gedeeltelijk verstopt achter een kamerscherm, bevindt zich het sanitaire gedeelte. Aan de andere zijde zien we onszelf weerspiegeld in het glas van een antieke kledingkast.
Twee antieke stoelen, groot genoeg om je in op te krullen, staan er voor. Op het tafeltje genoeg tijdschriften en toeristische gidsen om tot in de lengte der dagen doorheen te bladeren.
“Je bent toch niet van plan hier iets te gaan doen hé?”, vraagt mevrouw Nomad, als we alleen zijn met een blik op het toilet. “Neuh” zeg ik neutraal. ‘Ik hou t wel even op.”
De Dijle
Het Groot Begijnhof aan de overzijde bestaat uit tientallen straten met huisjes met bloembakken en kinderfietsjes tegen de gevels. Het vormt een dorpje op zich en wordt doorkruist door de Dijle die er onder stenen bruggetjes stroomt.
“Hoor jij dat ook?” vraagt ze mevrouw Nomad. Ik hou mijn hoofd schuin maar hoor niets dan flarden van gesprekken van voorbij fietsende studenten. Leuven herbergt 40.000 studenten en het is donderdag, uitgaansavond.
“Die piep”, houdt mevrouw Nomad vol. Misschien één van de rookmelders”, opper ik. “Misschien” zegt ze twijfelend. Nog voordat mevrouw Nomad alle vier de rookmelders dreigt los te draaien, trek ik haar de kamer uit, de stad in. Mijn maag rommelt en mijn blaas is toe aan wat privacy.
Iets verder in de Schapenstraat, stuiten we op een eetcafé met de zonnige naam Bar del Sol. We nemen plaats tussen studenten en een ouder heerschap dat uitgebreid de overspelige strapatsen van ene Lucy uitmeet. Met rode oortjes luisteren we mee. Lucy, zo vernemen wij, heeft een man die haar Luzeke noemt en zich in 30 jaar huwelijk nooit heeft afgevraagd waarom zijn vrouw, die twee avonden per week fanatiek gaat sporten, maar niet afvalt. De mannen brullen van het lachen. Het is druk in het café. Door het raam zien we fietsende studenten.
We bestellen olijfjes. De barman kijkt zorgelijk. De olijfjes komen per pot. Tachtig stuks! Wellicht een tapacombinatie? Krijgen we ook olijfjes maar minder. Omdat we nog gaan eten vragen we de barman of we niet gewoon minder olijfjes kunnen krijgen. Droevig schudt hij zijn hoofd. “Helaas dat zal niet gaan.”
Dekbedjes
Het is ver na middernacht als wij ons weer over de uitgesleten treden naar boven hijsen. Het is stil in huis. Ergens luidt een klok. De trap kraakt luidruchtig. Op de kamer nodigen onze gebloemde dekbedjes uit er onder te kruipen. De volgende morgen blijkt mevrouw Nomad met matras en bloemetjes dekbed te zijn verdwenen. Even vrees ik dat ze is verzwolgen door de door haar zo gevreesde klopgeesten, maar dan hoor ik haar vragen hoe laat het is.
“O-de-hang”, antwoordt ze als ik vraag waar ze uithangt. Ze klinkt alsof ze gekneveld is. Dan zie ik dat de deur van de kamer openstaat. In het halletje voor de kamerdeur tref ik mevrouw Nomad op haar matras. “Je snurkt”, klinkt het beschuldigend vanonder de bloemetjes. “Je blokkeert de deur aan de overkant van de gang”, kaats ik terug.
“Mag hopen dat daar niemand uit wil.”. “Nee”, schudt de gebloemde berg. “We zijn de enige gasten.” Als we even later beneden verschijnen is onze gastvrouw druk bezig de laatste schalen naar binnen te dragen. We nemen zolang even plaats op de bank in de achterkamer tussen wanden vol boeken en kunst. Dan gaan de luiken open en stroomt het zonlicht binnen. Op de eettafel staat het meest uitgebreide ontbijt dat we ooit hebben gezien. Alles op wit porselein en in glazen bokalen geserveerd. Kaarsjes branden. Er is vers fruit, diverse kaasjes, romige yoghurt en verschillende patés. De prachtige gesteven servetten durven we nauwelijks aan onze mond te zetten.
Ontbijt
“Neem”, spoort de gastvrouw ons aan. “Neem vooral.” Er komt zo nog een gast.” Even later schuift een Brit aan. “Professor in de wiskunde, gastdocent in Leuven”, luidt zijn introductie. “I am terribly sorry I am late”, verontschuldigt hij zich tegen de gastvrouw die hem blijkbaar al uren verwacht. “Something odd occurred. Ik kon mijn kamer niet uit. Alsof mijn deur geblokkeerd was.”
“Really, how awful!”, zegt mevrouw Nomad, terwijl ze vol medelijden aan een crackertje Brugse kaas knabbelt. “I know”, knikt de man en giet verstrooid koffie over zijn broek.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
- wadlopen in Cádiz
- Couchsurfen bij Charlie
- Cruise to Nowhere
- De-wad-o-loog
- Onder zeil in Jeruzalem
- Roadtrip Sicilië
- Paco en de non
- Zeer rustig gelegen tegenover het Groot Begijnhof
- Persoonlijke ontvangst en fantastisch ontbijt
- Prijs: 100 euro per nacht voor 2 personen
- Reserveren: Het Leuvens hof
Pingback: Slapen in het Leuvens Hof - Nomad & V...