Besançon- Echt, nergens kom je zoveel wonderlijke mensen tegen als in een ziekenhuis. Afgelopen week zat ik nietsvermoedend in de wachtkamer van de internist mij voor te bereiden op de donatie van een meter darm, toen een oudere dame binnenkwam en naast mij ging zitten. Ze wiebelde wat over de stoel, boog zich toen voorover en tot mijn verbijstering ontkoppelde ze haar linkerbeen ter hoogt van de knie. “Pff, wat is het warm”, klaagde ze. En inderdaad, de temperatuur loog er niet om en ik vroeg me af of ze nu verwachtte dat ik ook een ledemaat zou uittrekken.
Ik moest aan Mireille denken, de éénarmige Française. Ze lag naast naast mij op de zaal van een oud ziekenhuis in Besançon. Ik kwam daar kort na de kerst, toen een zeurende buikpijn het aankondigende vertrek van een darm bleek te zijn. De blinde uiteraard.
Mireille had weliswaar twee armen, maar één daarvan was in meters verband verpakt. Dat weet ik omdat ze ‘s nachts, zodra de nachtploeg in slaap sukkelde, het verband er heel langzaam afwikkelde. Het bloederige katoen werd in de zak van een verschoten roze duster gepropt. Vervolgens sloop ze naar mijn bed en liet dan haar gruwelijk verminkte hand boven mijn gezicht bungelen. Als een hand op sterk water golfde de hand met maar twee vingers van mijn voorhoofd naar mijn kin en terug.
Shocktherapie
Na deze nachtelijk shocktherapie, vertrok Mireille naar de personeelskeuken waar ze een fles wijn ontvreemdde. Terug op de zaal schonk ze de wijn uit in de glazen waarmee we onze monden spoelden. Ik was 15, net geopereerd en zat daar om drie uur ‘s nachts wijn te slempen met een krankzinnige Française.
Het ziekenhuis was een voormalige klooster. Boven iedere deur stond een heiligenbeeld. Mireille en ik deelden de zaal met het Heilig Hart. Hoewel het beeld vermoedelijk bedoeld was om onze genezing te bespoedigen, vreesde ik gruwelijke verminking mocht HH ooit van zijn voetstuk vallen.
En die mogelijkheid was niet ondenkbeeldig want H.H. schommelde vervaarlijk iedere keer als de deur sloot.
Halverwege de fles wijn, slaakte Mireille steevast een zucht, haalde dan haar schouders op als een vrouw die wist dat het onvermijdelijke stond te gebeuren.
Omdat onze zaal aan de gangzijde van glas was, ging Mireille eerst even de gang op om te zien of de nachtploeg daadwerkelijk in rust was verzonken. Was dat het geval, dan duwde ze met haar goede hand de tv naar één kant van de tafel zodat er voldoende ruimte was om op de andere helft te gaan staan.
Geamputeerde armpje
Dan trok ze een stoel bij en klom op de tafel. Vervolgens werd de stoel op de tafel gezet en dan kwam het deel waarbij mijn medewerking vereist werd. Met haar goede hand knipte ze in mijn richting. Hét teken dat ik mijn bed diende te verlaten. Geen sinecure voor iemand die nog niet zo lang geleden was dichtgenaaid. Met meer pijn dan moeite hield ik de stoel vast waar zij op klom.
Dit volledige staaltje invalidenacrobatiek was louter bedoeld om dicht bij het Heilig Hart te komen. Als Mireille op haar eigen voetstuk stond, keek ze recht in de glazen ogen van de heilige. En dan kwam het sluitstuk. De handen van het Heilig Hart zaten met pinnen in zijn gipsen armen gestoken. Met venijnige rukjes trok de Française één voor één de handen los, waarbij de geamputeerde heilige gevaarlijk naar voren helde.
Het eerste handje liet ze in de gewatteerde zak van haar duster glijden, waarna ze het tweede handje loskoppelde. En dan zette ze het handje terug op de pin. De andere pin welteverstaan. De rechter op de linkerarm en de linker op de rechterarm. Alsof het beeld wist wat er verder komen ging, hield hij hulpeloos zijn misplaatste handjes in de lucht. Mireille greep in haar zak en omwikkelde de armpjes met het bloederige verband.
Op dit punt werd het tricky want de Française kon elk moment in woede ontsteken. Eén verkeerde beweging en ik zou tegen de grond worden gesmakt door een heilig beeld en een waanzinnige Française. Eenmaal weer op vaste bodem, begon de Franse tirade tegen het ongelukkige beeld.
Welke rol H.H. precies in het verkeersongeluk van Mireille had gespeeld, is mij ontgaan, maar duidelijk was wel dat ie moest bloeden. Iedere avond weer.
Tekst: Anneke de Bundel