Beit Sahour - Eén van de eerste dingen die je hier leert: watertank op het dak en je bent in het land van de rechtelozen. Zij die de spelregels bepalen hebben stromend water dat onverminderd uit de kranen vloeit in dit hete rotsige land. Beneden in de keuken klinkt gerinkel van serviesgoed.
Buiten op straat roept een vrouw iets in het Arabisch. Het is nog koel, maar over een uur zal de hitte toeslaan. Straks, als de groep waar ik tot vanmorgen bij hoorde vertrekt om olijven te plukken, zal ik mijn koffer inpakken. Ik zal de poster met de schreeuw om vrijheid achterlaten, netjes opgerold. Ik zal het boekje met martelingen door de militairen ernaast leggen.
Er bovenop de olijfgroene pet die ik op het veld van Abu Achmed droeg, om me te beschermen tegen de zon tijdens het plukken. Ook het informatiemapje waarin staat wie zich in welke zone en op welke wegen van het land mag begeven, aangeduid in codes als zone A of gebied H1, laat ik hier. Het is allemaal informatie die me een paar uur extra verhoor oplevert als ik aan de overzijde wordt aangehouden. Slechts 15 minuten verderop.
Palestina
Als ik tenminste een chauffeur vind die me naar het gebied van de spelregelmakers wil brengen. Die vraag alleen al kan me in de problemen brengen. Wat heb ik daar te zoeken?
Weet ik soms niet hoe het volk hier al sinds 1948 lijdt, vernederd wordt, uitgekotst wordt? Weet ik dan niet dat waar ik heen ga, zij niet mogen komen, er prikkeldraad is en militairen?
Hun wapens op scherp. Me afzetten voor de deur? Ik hoor ze schamper lachen. Dat zouden ze niet kunnen, al zouden ze het willen. Zij, zij mogen al twintig jaar niet eens de hoofdstad van hun land in.
En dan ga ik uitgerekend naar één van de nederzettingen die daar niet hoort te zijn. Die afgebroken had moeten worden volgens de Routekaart voor de Vrede. Die inmiddels al weer vergeeld in de kast ligt. Een nederzetting zonder watertanks en een nooit onderbroken voorraad aan stroom.
Ik heb voortdurend buikpijn in dit land. Ik denk aan Lorna, de Engelse die 5 uur voor verhoor werd vastgehouden omdat haar paspoort vermeldde dat ze in Koeweit was geboren. “You guys frighten me!” had de olijvenplukster huilend geroepen toen opnieuw een militair het kamertje was binnengekomen. “Nou Lorna”, had de militair, met een klapje op haar hand gezegd, “laten we nog eens door je verhaal lopen. Jij wil dus op vakantie in ons land?”
Als ik met Abu Achmed na een aantal uren olijven te hebben geplukt onder de overkapping van zijn vervallen huis zit, wijst hij op de 730 kilometer afscheidingsmuur, op de stukken land die hij is kwijtgeraakt door de bouw van de muur, door de aanleg van wegen waar hij nooit op mag rijden. “Ze zijn bang voor hun eigen schaduw”, zegt hij schouderophalend.
Het zou makkelijk zijn als de rechtelozen even aardig zijn als Abu Achmed of als de 64-jarige Khaled die me urenlang vertelt over de vernederingen die hij voortdurend ondergaat in het land waar hij geboren is. En de spelregelmakers even afschuwelijk als de militair die gisteren de boer met pepperspray bedreigde of de agressieve kolonisten die wederom olijfbomen van de boeren hebben vernield.
Afscheid van Palestina
Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. In Hebron zijn het de kinderen van de rechtelozen die ons met stenen bekogelen. In de nederzetting zet een vrouw haar huis voor me open en neemt een dag vrij om me haar land te laten zien.
Heel even had ik geen buikpijn, dat was toen ik rond liep op een school en leerlingen me hun dromen vertelden. Aisha wil grafisch ontwerper worden, Mohammed wil internationale betrekkingen studeren. Pas tijdens de les Engels komt de buikpijn terug, als een meisje haar hand opsteekt en me vraagt: “Haten Nederlanders ons ook?”
Tekst en beeld: Anneke de Bundel
De reis door Palestina werd georganiseerd door Houd hoop levend, plant een olijfboom
- Het Jeruzalem syndroom
- De religieuze lijdensweg
- Loungen op Mahane Yehuda Market
- Op een steenworp afstand
- De stad van Abraham & Ibrahim
- Onder zeil in Jeruzalem
- Vlieg op Tel Aviv of via Amman, Jordanië
- Vanuit Jeruzalem zijn er bussen naar de Westelijke Jordaanoever
- Plant een boom, houdt hoop levend organiseert vakanties bij Palestijnen.
Onze olijfpluk- en plantreizen zijn inmiddels aangevuld met ook een Kerstreis. We vieren Kerst in Bethlehem en maken verschillende excursies. Ook gaan we gedurende één ochtend olijfbomen aanplanten bij Palestijnse boeren. We verblijven in een gemengd christelijk-moslim dorp, maar we bezoeken plaatsen over de hele Westbank en werken met zowel christelijke als moslim boeren. Daar maken we geen onderscheid in. Op onze website meer informatie!
Dank je voor de aanvulling. Wij kunnen alleen maar onderschrijven dat het een bijzondere reis is.